Musina Ebobissé (29) is van Franse (moeder) en Kameroense (vader) afkomst, hij woonde in Savergne vlakbij Straatsburg in de Elzas. Zoals de meeste jongeren was hij aanvankelijk geïnteresseerd in blues, reggae, hip-hop en rock, zijn vader wilde dat hij piano ging spelen, dat werd gitaar (Hendrix)en later uiteindelijk de tenorsaxofoon. De grote doorbraak was zijn verhuizing naar Berlijn, alwaar hij studeerde aan het Jazz-Institut met leraren als Greg Cohen, Jim Black en Kurt Rosenwinkel. In 2017 haalde hij zijn Bachelor of Jazz Performance en in 2019 Master of Jazz Composition. Aan werkgelegenheid voor muzikanten is er geen gebrek in Berlijn, zo werkte Musina o.a. in het ERB Trio, Thijs de Klijn Quintet, Hans Anselm Big Band en The Art Ensemble of Moabit. Dientengevolge is ook zijn eigen groep een multinationaal amalgaam aan creativiteit en vrijheid, de leden zijn Olga Amelchenko (altsax) uit Rusland, Povel Widestrand (piano) uit Zweden, Igor Spalatti (bas) uit Italië en Moritz Baumgärtner (drums) uit Duitsland. Overigens maakt dit album deel uit van de serie Next Generation, alweer de 79ste cd die zijn bedoeld voor nieuwe talenten om hun debuut uit te brengen onder auspiciën van het tijdschrift Jazzthing en het Double Moon rec.label, een fantastisch initiatief waarvan ik er al velen heb gerecenseerd en het waren eigenlijk allemaal prima albums.

“Timeprints komt overeen met de sporen die de tijd bij ons achterlaat, hoe de tijd zich afdwingt en indringt in ons leven en hoe we daartegenover we de tijd scheppen, maken en vormen”, aldus Musina in de hoestekst. In de titels van de nummers komt het begrip op verschillende manieren terug, in visuele zin in “Silhouette” en “Macula Lutea” tot de speelse afschildering van gesprekken in ”Hairsplitting” en van de kritiek op de kapitalistische wurggreep op de politieke taal in “Novlangue” tot een eerbetoon aan vriendschap en natuur in “The eagle song”. Opvallend is de hoge kwaliteit van de composities die Musina Ebobissé heeft geschreven, knap gestructureerd met de nodige zeggingskracht en mede door de hoge muzikale statuur van de muzikanten met een superieure klankkleur. Musina heeft een licht geluid op zijn tenor die doet denken aan dat van grootmeester Lee Konitz. Avant garde jazz is het niet maar ook geen neo-bop, nee Europese jazz die alle kanten opvliegt in “Rêveries” heel toepasselijk rustig voortkabbelend en in “Macula lutea” experimenteel zonder een duidelijke melodie, in “Hairsplitting” stomen de twee saxen gezamenlijk op en in “Dusk seekers” is het weer kalm aan met zachte saxklanken, brushes en spaarzame piano -akkoorden. Afwisseling volop dus, een van de mooiste nummers is het verstilde “Loxodonta” (Afrikaanse olifant) waarin Musina een fraai staaltje saxspel laat horen. Maar dat wordt nog overtroffen door de afsluiter “The eagle song” waarin Musina solo is te horen, het is ook het enige nummer dat hij niet heeft geschreven het is een nummer van Isaak Schwarz (1817-1894)een Russische componist, adembenemend mooi.

Jan van Leersum.